وظايف مهدي دوستان

هر دوستي در برابر دوستش بايستي کاري بکنه و ما ها هم که مي گيم سلام بر مهدي فاطمه بايد اين کارا رو انجام بديم :

1.  معرفت

اولين شرط انتظار، معرفت است؛ تا انسان ميهمان خود را نشناسد و از خصوصيات خوب او مطلع نباشد، منتظر او نخواهد شد. تنها هنگامى انسان در انتظار کسى مى‏نشيند که او را خوب بشناسد؛ اما اگر انسان کسى را نشناسد و بداند که آن شخص خواهد آمد، برايش اهميتى نخواهد داشت و منتظر او نخواهد ماند. در مورد انتظار امام زمان عليه‏السلام هم چنين است. کسانى که آن حضرت را نمى‏شناسند (مانند کفار و يا اهل اديان ديگر)، هرگز انتظار او را نمى‏کشند؛ اما کسانى که او را مى‏شناسند و ارزش و مقام او را مى‏دانند، منتظر او مى‏مانند.

کسانى که امام زمان را نمى‏شناسند - اگر چه به ظاهر مسلمان باشند - چنانچه در اين حال بميرند، در حال جاهليت از دنيا رفته‏اند؛ چنان‏که پيامبر اکرم صلى‏الله‏عليه‏وآله فرمود: «هر کس بميرد و امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهليت از دنيا رفته است» 1

بنابراين، اولين شرط انتظار، ايجاد معرفت در مورد امام زمان عليه‏السلام است و طبيعى است که هر مقدار معرفت انسان نسبت به آن حضرت بيشتر باشد، ارزش او را بيشتر درک کرده، به عظمت او بيش از پيش، پى خواهد برد و بيشتر تشنه وجود آن حضرت خواهد شد؛ در حالى که افراد جاهل و ناآگاه به ارزش آن حضرت، هرگز احساس تشنگى و عطش نسبت به وجود مقدس وى، نخواهند داشت و بدين جهت، از زمره منتظران بيرون هستند!.

وصل خورشيد، به شب پره اعمى نرسد

که در اين آينه، صاحب‏نظران حيرانند

شناخت امام زمان عليه‏السلام دو گونه است؛

1. شناخت تاريخى وجود آن حضرت؛ مانند اين که او امام دوازدهم است و تاريخ ولادتش در چه سالى است و مانند آن.

2. شناخت مقام نورانيت آن حضرت؛ اين شناخت، کار هر کسى نيست و ظرفيت و لياقت زيادى مى‏خواهد و در حقيقت، اصحاب خاص امام زمان عليه‏السلام، کسانى‏اند که آن حضرت را به مقام نورانيت شناخته‏اند.

براى آگاهى از مقام عظيم امامت، خواندن زيارت جامعه کبيره و تأمل در معانى عميق آن، توصيه مى‏شود.

همچنين خواندن کتاب‏هاى معتبرى که در مورد امام زمان عليه‏السلام نوشته شده است، مى‏تواند انسان را تا حدى با مقام و عظمت آن حضرت، آشنا سازد.

2. محبت به امام زمان‏

وظيفه ديگرى که منتظران آن حضرت دارند، اين است که بايد دوستى و محبت امام عصر عليه‏السلام را در خود ايجاد کنند و آن را افزايش دهند. بديهى است تا انسان از ميهمان خويش خوشش نيايد و نسبت به او محبت نداشته باشد - هر چند هم که او را بشناسد - نمى‏تواند واقعاً منتظر آمدن او باشد. اگر انسان از ميهمانش، بدش بيايد، چگونه مى‏تواند منتظر قدم او باشد و خود را براى پذيرايى از او آماده کند؛ پس تا محبت به امام زمان عليه‏السلام در وجود کسى شکل نگرفته و شعله‏ور نشده باشد، او نمى‏تواند به وظايف منتظران واقعى عمل کند. محبت به امام زمان عليه‏السلام، وظيفه‏اى است که پيامبراکرم صلى‏الله‏عليه‏وآله نيز به دستور خدا، از ما خواسته است؛ آن جا که در قرآن کريم مى‏فرمايد: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى» 2

 3 . ايجاد سنخيت با امام زمان‏

منتظران واقعى، وضعيت روحى، فکرى و عملى خود را به گونه‏اى سامان مى‏دهند که سنخيت کاملى با امام زمان عليه‏السلام داشته باشند. آيا مى‏توان منتظر قدوم کسى بود؛ ولى با او مشابهت و سنخيت نداشت؟ آيا مى‏توان محبت کسى را داشت، اما با او هيچ سنخيت و مشابهتى نداشت؟ ايجاد سنخيت با امام زمان، از طريق تقويت ايمان، تقوا، فضايل اخلاقى و درجات معنوى حاصل مى‏شود و تنها در اين صورت است که مى‏توان ادعاى محبت به آن حضرت را داشت. در صورتى که انسان رفتارش مطابق ميل امام زمان عليه‏السلام باشد، شعله محبت او در دلش زبانه خواهد کشيد و عشق آن حضرت او را به فرياد خواهد آورد و دورى‏اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت.
طبيعى است که هر قدر سنخيت با ولى عصر عليه‏السلام بيشتر باشد، محبت آن حضرت به انسان بيشتر خواهد شد و محبت انسان نيز به آن حضرت افزون‏تر خواهد گشت. بنابراين: منتظر واقعى، بايد سعى کند که تمام وظايف دينى و احکام الهى را انجام دهد.

4. ارتباط با منتظران ديگر

منتظر امام زمان عليه‏السلام، مى‏داند که برنامه آن حضرت، يک برنامه جهانى است و بايد ياوران زيادى داشته باشد تا حرکتش پيروز شود. بنابراين، به فکر گسترش ياران و منتظران آن حضرت است و با ارتباط با آنها، به تقويت روحيات ايمانى خود و ديگران خواهد پرداخت تا بر اساس دستور قرآنى «تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى»3به کمک مؤمنان منتظر، خود را آماده ظهور حضرت نمايد

5. دعا براى تسريع در ظهور امام زمان‏

منتظر واقعى، هر لحظه انتظار محبوب را مى‏کشد و از خدا مى‏خواهد که هر چه زودتر او را برساند. بنابراين، دعاى فراوان براى فرج آن حضرت از وظايف هميشگى منتظران مى‏باشد. دعا براى تسريع در فرج امام زمان عليه‏السلام، به وسيله آن حضرت نيز توصيه شده است.

6. ياد فراوان حضرت‏

ياد کردن از محبوب، عادت ديرينه منتظران عاشقى است که منتظر محبوب خويش هستند؛ اما نتوانسته‏اند پس از مدت‏ها انتظار، او را ببينند و حال خود را دست کم با ياد و نام او آرام مى‏کنند. به ياد آوردن امام عصر عليه‏السلام و عنايت او به شيعيان با ذکر احاديث، کرامات، مقام و عنايت امام به شيعيان، وظيفه ديگرى است که منتظران واقعى، احساس مى‏کنند و بدين طريق، همواره نام و ياد آن حضرت را زنده نگه مى‏دارند.

7. دادن صدقه‏

صدقه براى سلامتى آن عزيز و يا هديه نمودن ثواب‏هايى به حضرت مهدى عليه‏السلام، موجب قبولى هر چه بيشتر اعمال است

8. اميدوارى‏

اميد به قيام و انقلاب آن امام منتظر عليه‏السلام و اميد دادن به ديگران نيز از ديگر وظايف منتظران است.

9. ايجاد آمادگى دائم رزمى براى ظهور حضرت‏

در روايت آمده است: «هر يک از شما براى قيام قائم عليه‏السلام، بايد آماده گردد؛ هر چند با تهيه يک تير باشد  4

از اين رو شرکت در بسيج، يکى از وظايف منتظران است.

10. محزون بودن به علت محروم بودن از زيارت آن حضرت‏

در دعاى ندبه آمده است: «عزيز على ان ارى الخلق و لاترى و لا اسمع لک حسيسا و لا نجوى؛ بر من گران است که خلق را ببينم و تو ديده نشوى و سخن آشکار و پنهان تو را نشنوم».

11. اصلاح جامعه‏

فرج، يعنى نصرت و پيروزى، و مقصود، پيروزى حکومت عدل علوى بر حکومت‏هاى کفر و شرک است.
بنابراين، انتظار فرج، يعنى انتظار تحقق يافتن اين آرمان بزرگ و جهانى و منتظر حقيقى، کسى است که در حقيقت، خواهان تشکيل چنين حکومتى باشد و اين خواسته آن گاه جدى و واقعى است که شخص منتظر، عامل به عدل و گريزان از ستم و تباهى باشد. و گرنه، انتظار فرج، در حد يک ادعا و شعار بى‏محتوا خواهد بود. از اين‏رو، در روايات آمده است که انتظار فرج، خود فرج است؛ زيرا کسى که حقيقتاً منتظر فرج و ظهور حجت خدا و تأسيس حکومت عدل گستر اوست، زندگى خود را بر پايه عدل و داد استوار مى‏سازد و او انسانى است که حضور و غيبت امام، در نحوه رفتار و سير و سلوکش تفاوتى ندارد و قبل از تشکيل حکومت عدل، او چنين حکومتى را در زندگى خود پايدار ساخته است. بنابراين، انتظار فرج حقيقى، ريشه در معرفت به حق، عدل، ايمان و عشق به آن دارد و آثار آن نيز در عمل نمايان مى‏گردد و چنين حقيقت اصيل و عميقى، با لفظ و شعار به دست نمى‏آيد و با بى‏تفاوتى و بى‏اعتنايى نسبت به مقدسات دينى و رسالت‏هاى انسانى، در تعارض و تناقض است.

انتظار فرج، داراى ويژگى‏ها و معانى زير است:

الف) معرفت امام معصوم و عادل و پيشواى فضيلت.

ب) ايمان به امامت رهبرى الهى و عدالت پيشه.

ج) عشق به عدالت و ارزش‏هاى انسانى.

د) اميد به آينده‏اى روشن و نويد بخش.

ه) تلاش براى برقرارى حکومتى عدل پيشه و عدل گستر.

و) رعايت موازين و قوانين دينى و اخلاقى.

ز) داشتن روحيه تعهد و مسؤوليت‏پذيرى.

اين نوع انتظار فرج است که برترين اعمال و بهترين عبادت است و چنين منتظرى، مقامى عالى دارد و چنين کسى، هر گاه در زمان غيبت، از دنيا برود، به منزله کسى است که پس از ظهور حضرت حجت عليه‏السلام، زنده و تحت فرمان او در راه خدا جهاد کرده است.5

===========

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: